Udzielenie skazanemu przerwy w wykonaniu kary pozbawienia wolności nie zawsze powoduje konieczność powrotu do zakładu karnego. Przy spełnieniu przesłanek wskazanych w art. 155 kodeksu karnego wykonawczego istnieje bowiem możliwość warunkowego zwolnienia skazanego z odbycia reszty kary pozbawienia wolności. Mianowicie, Sąd może (a Prawo. Kodeks Karny Wykonawczy. art. 91. Art. 91. W zakładzie karnym typu półotwartego: 1) cele mieszkalne skazanych pozostają otwarte w porze dziennej, natomiast w porze nocnej mogą być zamknięte; 2) skazani mogą być zatrudniani poza terenem zakładu karnego w systemie zmniejszonego konwojowania lub bez konwojenta, w tym również na Odroczenie kary na koronawirusa. Sprzeciw prokuratora. Otagowane jako: adwokat, grzywna, obrońca, praca społecznie użyteczna, zamiana kary, zastępcza kara pozbawienia wolności. Jeżeli chcesz skorzystać z pomocy prawnej, zapraszam Cię do kontaktu: tel.: +48 792 226 834 e-mail: daniel.anweiler@adwokatura.pl. Należności i zobowiązania likwidowanego Zakładu przejmuje z dniem 1 grudnia 2021 r. zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 305, z późn. zm.) Minister Sprawiedliwości i będą one finansowane z części 37 Sprawiedliwość, dział 755 Wymiar Sprawiedliwości rozdział 75512 Więziennictwo. Pracownik, który wykonuje swoje obowiązki od poniedziałku do piątku w godzinach 9:00-17:00, w środę 26.01.2022 roku musi wyjść z pracy o godzinie 12:00, aby odwiedzić lekarza. Ustalił zatem z pracodawcą, że 25.01.2022 oraz 27.01.2022 roku zostanie w pracy po dwie godziny dłużej, natomiast 28.01.2022 – jedną godzinę dłużej. § 4. Nie wcześniej niż 7 dni przed dniem zwolnienia skazanego z aresztu śledczego, zakładu karnego, zakładu psychiatrycznego albo zakładu leczniczego albo w terminie 7 dni od dnia wydania zarządzenia, o którym mowa w § 3, dokonuje się ponownego zainstalowania rejestratora lub założenia nadajnika. . Pomoc prawna - tel: 691 395 793 - e-mail: @ Kancelaria Adwokacka Usługi Odszkodowania Rozwody Prawo Spółek Handlowych Prawo Pracy Prawo Administracyjne i Podatkowe Sprawy Karne Cennik Blog Kontakt Co obejmuje Prawo Karne? Postępowanie karne - główne zasady karne jest niczym innym jak zbiorem wszelkich przepisów, które dotyczą przestępstw, jakie są popełniane. Kładzie nacisk na zakazanie zachowania, które może być postrzegane jako szkodliwe, destrukcyjne, niszczące lub w jakikolwiek sposób niosące za sobą zagrożenie dla zdrowia, życia, bezpieczeństwa i moralnego dobra osób, które są nimi objęte. W stosunku do osób, dokonujących naruszenia prawa karnego, stosuje się karanie osób i rehabilitację. Postępowanie karne określa jedynie część prawa karnego procesowego. Jakie są zatem główne zasady postępowania karnego? Jak wygląda jego przebieg i co powinniśmy wiedzieć na ten temat? Czym są zasady procesowe? Prawo karne procesowe Jest to najszersze pojęcie, ściśle związane z postępowaniem karnym. Stanowi zespół wielu regulacji i norm porządkujących całość postępowania w sprawach dotyczących przestępstw. Prawo karne procesowe ma na celu regulację sprawy pod względem stwierdzenia czy dana osoba nie dopuściła się naruszeń przepisów, obowiązujących wówczas (np. przepisów Prawa Karnego). Jeśli niezgodne z prawem działanie, widnieje w kodeksie w charakterze przestępstwa, będzie się znajdowało pod prawem karnym procesowym. Naruszenie, bądź przekroczenie prawa, niesie za sobą konsekwencje w postaci określonej kary. Dążenie do ukaranie sprawcy i znalezienie sprawiedliwości to działania, jakich szuka się w prawie karnym procesowym. Celem postępowania karnego jest realizacja norm i przepisów karnego prawa materialnego. Czym jest procedura karna i proces karny? W przepisach i regulacjach kodeksu postępowania karnego znajduje się pojęcie procedury karnej, które określa jak powinno się postępować z osobą podejrzaną, podając odpowiednie wytyczne i zalecenia dla organów postępowania. Proces karny jest zbiorem operacji, czynności i działań, mających na celu wykrycie przestępstwa, sprawiedliwe osądzenie oskarżonego, a następnie wyegzekwowanie odpowiedniej kary. Z procesem karnym nieodzownie wiążą się również pojęcia dochodzenia, śledztwa, które zmierzają do odkrycia sprawców danego przestępstwa. Powiązane z procesem karnym są także: sądowa rozprawa, a także wydanie postanowienia (może ono być skazujące lub uniewinniające), bądź wyroku, zrealizowanie kary i orzeczenie środków zabezpieczających i karnych. Procedura karna przedstawia obowiązki i prawa, a także koncepcje działań. Jak przebiega postępowanie karne? Postępowanie karne ma swój początek z chwilą zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa bądź wszczęcia go w rezultacie otrzymania informacji i sygnałów (np. medialnych, czy prasowych) przez organ, który prowadzi postępowanie. Takie zawiadomienie może mieć różną formę, np. ustną, listowną, elektroniczną. Po jego otrzymaniu, organ, który prowadzi postępowanie przygotowawcze wydaje stosowne postanowienie w którym informuje o wszczęciu śledztwa bądź odmowie wszczęcia. O odmowie wszczęcia, wszczęciu lub umorzeniu dochodzenia bądź śledztwa, poinformowana zostaje instytucja, ujawniony pokrzywdzony lub osoba, która takie zawiadomienie złożyła. Jeśli chodzi o umorzenie, informację otrzymuje także podejrzany. Każda z osób lub instytucji dostaje także pouczenie, dotyczące uprawnień, jakie im przysługują. Stadia postępowania karnego Postępowanie karne może mieć różne stadia: przygotowawczego postępowania karnego (śledztwo, dochodzenia), jak również przyspieszonego postępowania (z pominięciem przeprowadzenia rozprawy), postępowania głównego (np. z rozprawą przed sądem instancji I), odwoławczego (wynikającego np. z apelacji i odbywającego się przed sądem II instancji) i wykonawczego. Postępowanie przygotowawcze Postępowanie przygotowawcze najczęściej odbywa się w formie dochodzenia lub śledztwa, a organami ścigania są zazwyczaj: policja lub prokuratura. Organy te zbierają materiały dowodowe, organizują przesłuchania ze świadkami i podejrzanymi, kompletują ewentualne dowody rzeczowe, bądź materiały z opinii biegłych. Postępowanie może zostać wszczęte przeciwko osobie, wtedy gdy materiał dowodowy, który został zgromadzony, ewidentnie pozwala na postawienie zarzutu popełnienia przestępstwa określonej osobie. Postępowanie może odbywać się również w sprawie, wtedy to prokuratura lub policja będą zmierzać ku ustaleniu czy czyn zabroniony został popełniony, a jeśli tak, to kto jest odpowiedzialny za ten czyn. Postępowanie to zostaje zakończone z chwilą kiedy do sądu wpływa akt oskarżenia bądź kiedy postępowanie zostaje umorzone. Postępowanie sądowe Ta forma postępowania rozpoczyna się w momencie, kiedy do sądu wpływa akt oskarżenia. Kluczowym zadaniem sądu jest dotarcie do prawdy, które odbywa się w formie rozprawy, w czasie której oskarżyciel występuje przeciw oskarżonemu (oczywiście przysługuje mu obrońca). Na całość procesu sądowego składają się wszelkie działania, jakie dokonywane były przez uczestników tego postępowania. Najistotniejszym elementem tego postępowania jest główna rozprawa, w czasie której okazane zostaną dowody np. zeznania. Rozprawa zostaje zakończona odczytaniem wyroku. Sąd może również umorzyć postępowanie (także warunkowo), uniewinnić oskarżonego lub skazać go. Środki prawne w postępowaniu karnym Postępowanie karne przewiduje również możliwość wpłynięcia na decyzję jaka zapadła w procesie za pomocą środków prawnych. Wynikiem tych działań może być pozbawienie mocy prawnej lub poddanie tej decyzji procesowi kontroli przez inny organ. Za środki prawne uważane są: sprzeciw (wobec nakazowego wyroku, zarządzenia lub postanowienia), zażalenie (w celu zaskarżenia poniektórych zarządzeń i postanowień sądu), apelacja (można skorzystać z tego narzędzia w przypadku decyzji sądu I instancji i wyroków nieprawomocnych). W celu kontroli procesowej orzeczeń prawomocnych istnieją środki nadzwyczajne zaskarżenia np. Wniosek o wznowienie postępowania - daje możliwość wznowienia postępowania sądowego, które zostało prawomocnie zakończone, jeżeli w odniesieniu do postępowania pojawił się nowy materiał dowodowy lub nieznane dotąd fakty mogące świadczyć np. o niewinności skazanego, bądź mogło dojść do popełnienia przestępstwa wiążącego się z postępowaniem. Kasacja - można skorzystać z tego środka w przypadku wyroku prawomocnego, odwoławczego sądu, który zakończył postępowanie, a także od postanowienia prawomocnego sądu odwoławczego decydującego o tym, że postępowanie zostało umorzone ale równocześnie został zastosowany zabezpieczający środek np. terapia uzależnień, pobyt w szpitalu psychiatrycznym. Postępowanie wykonawcze Ten etap postępowania jest ostatnim w sprawie karnej. Postępowanie wykonawcze ma na celu spełnienie dwóch funkcji: egzekucyjną (wypełnić wyrok prawomocny skazujący), a także likwidacyjną polegającą na usuwaniu i eliminowaniu skutków skazania bądź łagodzenia jego rezultatów. Sąd kontroluje również ten etap postępowania. Główne zasady postępowania karnego Są to zasady na których oparte jest postępowanie karne, mają za zadanie usprawnić przebieg procesu poprzez wyznaczenie kierunków postępowania. Pokazują również w jaki sposób stosować przepisy. Naczelne zasady procesu karnego to: Zasada obiektywizmu (bezstronności) dotyczy sytuacji gdy pojawia się wątpliwość wobec bezstronności organów i następuje ich wyłączenie. Organy zobowiązane są do badania i brania pod uwagę wszelkich okoliczności zarówno działających na korzyść jak i na niekorzyść osoby oskarżonej. Zasada prawdy materialnej mówi o tym, że wszelkie ustalenia mają być rzeczywiste i muszą być prawdziwe. Istnieją sytuacje, gdzie oskarżony przyznaje się do winy, ale mimo to zachodzą podejrzenia wskutek których organy nadal szukają prawdy. Zasada prawdy materialnej musi być częścią każdej decyzji procesu karnego. Zasada in dubio pro reo - pojawia się wówczas gdy dochodzi do sytuacji iż po przebadaniu materiału dowodowego i dojścia do wszystkich możliwych faktów nadal istnieją wątpliwości. Może skorzystać z niej organ procesowy np. sąd, po tym jak wszelkimi możliwymi sposobami próbował odkryć prawdę, która mimo to nie została do końca ujawniona. Organ procesowy rozstrzyga wówczas sprawę z korzyścią dla oskarżonego. Zasada domniemania niewinności - według tej zasady to nie oskarżony ma udowodnić swoją niewinność, ale oskarżyciel udowadnia winę oskarżonemu, na którym nie ciąży obowiązek udowodnienia niewinności ani nie musi on obciążać siebie dowodami świadczącymi na jego niekorzyść. Ma on prawo do złożenia wyjaśnień, jak również może odmówić ich składania. Zasada kontradyktoryjności (sporności) - odnosi do sposobu prowadzenia postępowania karnego, które musi odbywać się przed sędzią bezstronnym w postaci sporu, który toczą między sobą strony uprawnione. Między oskarżycielem a oskarżonym i obrońcą zachowana ma być równość. Zasada inkwizycyjności - mówi o tym, że w całym procesie funkcje procesowe znajdują się w jednym organie procesowym, w którego kompetencjach leży badanie sprawy. Zasada prawa do obrony - informuje o tym, że dla oskarżonego przewidziane jest prawo do obrony, o którym zostaje pouczony. Prawo do obrony posiada również osoba mająca status podejrzanej czyli w momencie przed postawieniem jej zarzutów formalnych. Zasada legalizmu - organy ścigania zobowiązane są do wszczęcia i prowadzenia postępowania. Dotyczy to ściganych z urzędu przestępstw. Nie odnosi się do prywatnoskargowych. Zasada oportunizmu - stanowi niejako przeciwieństwo dla zasady legalizmu. Kiedy organ procesowy stwierdza, że nie ma zasadności dla ścigania gdyż ekonomiczne i społeczne koszty procesu karnego będą większe niż ewentualne korzyści np. w formie ukarania danego sprawcy. Zasada bezpośredniości - stanowi dyrektywę mówiącą o tym, że organ procesowy powinien zapoznać się z materiałem dowodowym osobiście, a swoje ustalenia winien opierać na dowodach pierwotnych (wyjątkiem może być np. opinia biegłych, lub brak dostępności pierwotnych dowodów) Zasada jawności może być zewnętrzna (wiąże się z postępowaniem sądowym, ponieważ postępowanie przygotowawcze jest tajne jeśli chodzi o uzewnętrznienie.) a także wewnętrzna (możliwość wglądu do akt postępowania, partycypacji w procesowych czynnościach i poznanie ich przebiegu.) Zasada szybkości postępowania - terminy wiążące się z rozstrzygnięciem danej sprawy powinny przybierać zrównoważone terminy, bez zbędnej przewlekłości. Szybkość jest jednak zależna od wielu czynników np. złożoności danej sprawy. Zasada swobodnej oceny dowodów - wnioski i przekonania jakie wysuwają organy prowadzące postępowanie powinny mieć swoje uzasadnienie we wszelkich pozyskanych dowodach, podlegających rzetelnej ocenie. Zasada działania z urzędu- prowadzenie postępowania i wykonywanie czynności z urzędu ma być wykonane przez organy procesowe, ale są również sytuacje, gdzie ściganie może odbywać się na wniosek pokrzywdzonej strony np. instytucji, osoby lub organu. Zasada uczciwego procesu karnego - prowadzone postępowanie przez organy procesowe ma odbywać się z poszanowaniem praw człowieka w sposób rzetelny z uwzględnieniem czasu na przygotowanie stanowiska obrony i jawności w postępowaniu. Zasada skargowości - postępowanie sądowe może być wszczęte w wyniku wniosku zgłoszonego przez uprawniony podmiot. Całość postępowania karnego realizuje normy materialnego prawa karnego. Postępowanie karne to wieloetapowy proces, który ma na celu dowiedzenie prawdy i wyegzekwowanie sprawiedliwości. Naczelne zasady procesowe mają pomóc w sprawności postępowania. O autorze Adwokat Małgorzata Wielgus - Absolwentka Wydziału Prawa i Administracji na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Od kilkunastu lat prowadzi własną kancelarię adwokacką w centrum Lublina. Wiedza i doświadczenie pozwala jej na codzień prowadzić sprawy z zakresu prawa rodzinnego, cywilnego czy karnego. W wolnych chwilach autorka bloga prawniczego. W świetle przepisów kodeksu karnego skarbowego zawieszone postępowanie karne skarbowe wznawia się po ustaniu przyczyn jego uprzedniego zawieszenia. Powstaje pytanie, czy wydanie decyzji podatkowej przez organ pierwszej instancji powoduje taką możliwość, a także czy ponowne pojęcie postępowania jest zaskarżalne? Zawieszenie postępowania karnego skarbowego Postępowanie karne skarbowe może zostać zawieszone w sytuacji, gdy ze względu na toczącą się procedurę przed organami podatkowymi, organami celnymi (kontrola podatkowa, kontrola celno-skarbowa, postępowanie podatkowe) lub sądami administracyjnymi prowadzenie takiego postępowania jest utrudnione (art. 114a kodeksu karnego skarbowego). W praktyce, jeśli postępowanie karne skarbowe zostanie wszczęte już w trakcie trwania jednej z ww. procedur (a często do tego dochodzi, gdy zbliża się termin przedawnienia zobowiązania podatkowego) organ ścigania zawiesza to postępowanie. Akta sprawy podatkowej mają bowiem duże znaczenie na gruncie sprawy karnej. Stanowią one zazwyczaj większość materiału dowodowego, na podstawie którego prowadzone jest postępowanie. Wyrażenie „postępowanie karne skarbowe może zostać zawieszone” sugeruje charakter fakultatywny zawieszenia postępowania w przypadku toczących się ww. procedur w sprawach podatkowych. Oznacza to, że organ może, ale nie musi go zawieszać. Do organu należy decyzja, czy występują te „istotne trudności”. Są to takie sytuacje procesowe, w których co prawda jest możliwe prowadzenie postępowania przygotowawczego w sprawie karnej skarbowej, ale z uwagi na fakt, że to właśnie organy finansowe i sądy administracyjne są powołane do stosowania norm prawa finansowego materialnego, uzasadnione jest zawieszenie tego postępowania. Podkreślić trzeba, że wobec obowiązującej zasady samodzielności jurysdykcyjnej sądów należałoby przyjąć, iż możliwość zawieszenia postępowania występuje jedynie na etapie postępowania przygotowawczego. Jakkolwiek bowiem postępowanie karne skarbowe toczy się w oparciu o pierwotne naruszenie finansowego prawa materialnego (np. podatkowego), to sąd karny nie jest bezwzględnie związany ustaleniami poczynionymi przez organy w decyzji określającej zobowiązanie. Na marginesie należy zauważyć, że przepis ten wzbudza wiele kontrowersji, gdyż częstokroć wykorzystywany jest w celu wydłużenia zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych. Samo bowiem wszczęcie postępowania karnego skarbowego w sprawie (a nie przeciwko osobie) powoduje zawieszenie biegu terminu przedawnienia takiego zobowiązania. Podjęcie zawieszonego postępowania karnego skarbowego Jakkolwiek samo zawieszenie postępowania karnego skarbowego ma charakter fakultatywny, to już podjęcie zawieszonego postępowania jest obligatoryjne w sytuacji, w której ustąpią przesłanki tego zawieszenia. Każda z procedur wymienionych w art. 114a KKS zmierza do wydania decyzji podatkowej. Sprawa podatkowa kończy się jednak nie z chwilą samego wydania decyzji, ale z momentem uzyskania przez taką decyzję waloru ostateczności oraz prawomocności. Ostateczna decyzja to taka, od której nie służy odwołanie do organu wyższej instancji. Z kolei przez prawomocną decyzję rozumie się decyzję, od której nie służy również skarga do sądu administracyjnego. Polecamy: 11 kluczowych zmian 2019 – PODATKI I KADRY Podjęcie postępowania a nieostateczna decyzja podatkowa Należy zatem uznać, że skoro organ ścigania zawiesił postępowanie karne skarbowe z uwagi na toczącą się procedurę przed organami finansowymi, to zrobił to w celu oczekiwania na ostateczną, prawomocną decyzję. W doktrynie podkreśla się, że „w razie ustania tych trudności, np. wydania ostatecznej decyzji administracyjnej przez organ podatkowy, organ postępowania przygotowawczego jest zobowiązany do podjęcia zawieszonego postępowania”. Co więcej, z samego uzasadnienia do projektu ustawy wynika, że celem regulacji było wprowadzenie możliwości zawieszenia postępowania w sprawach, w których jeszcze nie ma ostatecznej decyzji bądź rozstrzygnięcia sądu administracyjnego. Dlatego błędem byłoby podejmowanie zawieszonego postępowania przygotowawczego już po wydaniu decyzji podatkowej przez organ pierwszej instancji. Decyzja taka nie jest bowiem ani ostateczna, ani tym bardziej prawomocna. Zażalenie na postanowienie o podjęciu postępowania Podjęcie postępowania następuje w formie postanowienia, na które służy zażalenie składane w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia. Jeśli zatem zależy nam na tym, aby postępowanie karne skarbowe było zawieszone, koniecznie trzeba złożyć takie zażalenie, powołując się na nieostateczność i nieprawomocność decyzji. Stwierdzić trzeba, że wobec pierwotnego zawieszenia postępowania karnego skarbowego błędem byłoby dalsze jego prowadzenie, bez ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie podatkowej, a tym bardziej wnoszenie aktu oskarżenia do sądu, co uznać należy za przedwczesne działanie. W takim bowiem przypadku mamy do czynienia z naruszeniem przepisu art. 114a KKS oraz celu jego pierwotnego wprowadzenia przez ustawodawcę. Jak widać, choć do postępowania karnego skarbowego stosuje się przepisy kodeksu postępowania karnego, to jednak posiada ono swoje własne, odrębne uregulowania, o których należy pamiętać. Mając zatem do czynienia z taką procedurą, warto ustanowić obrońcę, który posiada doświadczenie w tego typu sprawach. Autor: radca prawny Robert Nogacki Kancelaria Prawna Skarbiec specjalizuje się w ochronie majątku, doradztwie strategicznym dla przedsiębiorców oraz zarządzaniu sytuacjami kryzysowymi radca prawny Robert Nogacki, Kancelaria Prawna Skarbiec Zgorzeleccy policjanci zatrzymali mężczyznę, który będąc na przepustce z Zakładu Karnego wybił jedną z witryn sklepowych na terenie miastaDyżurny Komendy Powiatowej Policji w Zgorzelcu został powiadomiony o wybiciu szyby w jednym ze sklepów na terenie miasta. Na miejsce natychmiast został skierowany patrol operacyjny. W wyniku podjętych czynności policjanci z wydziału kryminalnego zatrzymali mężczyznę podejrzanego o zniszczenie mienia. 31-latek miał krwawiąca ranę ręki. Podczas zatrzymania okazało się, że przebywa on na przepustce z Zakładu Karnego. Obawiając się konsekwencji swojego czynu i surowszej kary zatrzymany stawał się coraz bardziej agresywny i zaczął znieważać policjantów. Mundurowi udzielili mu niezbędnej pomocy medycznej i wezwali na miejsce pogotowie ratunkowe. Po opatrzeniu rany, mężczyzna został przewieziony do zgorzeleckiej komendy, gdzie usłyszał już dopuścił się zniszczenia mienia będąc skazanym za podobne przestępstwa, teraz grozi mu za popełniony czyn do 7,5 roku pozbawienia wolności. Natomiast przestępstwo znieważenia funkcjonariuszy publicznych zagrożone jest karą do roku pozbawienia KPP ZgorzelecPolecane ofertyMateriały promocyjne partnera Skazany korzystający z nagród wolnościowych (o których pisałem tuta – link) w postaci: zezwolenia na widzenie bez dozoru, poza obrębem zakładu karnego, z osobą najbliższą lub osobą godną zaufania, na okres nie przekraczający jednorazowo 30 godzin oraz zezwolenia na opuszczenie zakładu karnego bez dozoru, na okres nie przekraczający jednorazowo 14 dni; musi być świadomy ciążących na nim obowiązków, których powinien bezwzględnie przestrzegać. Po pierwsze dlatego, iż nagroda może być w każdej chwili cofnięta, a po drugie ponieważ możliwość ponownego skorzystania z nagrody wolnościowej może być uzależnione od zachowania się skazanego na wolności, w tym od przestrzegania obowiązków. O obowiązkach zostaniesz odpowiednio pouczony przez administrację zakładu karnego. Dobrze żebyś jednak o nich pamiętał. Twoim podstawowym obowiązkiem jest bezzwłoczne zgłoszenia się do jednostki Policji, właściwej terytorialnie dla miejsca Twojego przebywania w okresie korzystania z zezwolenia, w celu potwierdzenia miejsca pobytu. W każdym przypadku zmiany miejsca pobytu masz obowiązek bezzwłocznego zgłoszenia się do jednostki Policji właściwej terytorialnie dla nowego miejsca jego przebywania. Ponadto Dyrektor zakładu karnego może zobowiązać skazanego, korzystającego z zezwoleń, o do określonego zachowania się, a zwłaszcza do przebywania w określonych w zezwoleniu miejscach pobytu lub częstszego zgłaszania się do jednostki Policji. Powrót do zakładu karnego po upływie przepustki. Pierwsze dwa obowiązki dotyczą Twojego miejsca pobytu, które musi być znane Policji. Odbywasz przecież karę pozbawienia wolności i jedynie tymczasowo przebywasz poza zakładem karnym. Każda zmiana Twojego miejsca pobytu (np.: wyjazd do innej miejscowości na weekend) powinien być przez Ciebie zgłoszony. Nie warto ryzykować konsekwencji niedokonania zgłoszenia. Zameldować się musisz bezzwłocznie – tzn. bez zbędnej zwłoki. Nie oznacza to natomiast, że musisz to zrobić natychmiast. Nie zwlekaj z tym jednak. Najpierw zgłoszenie na Policję, później wszystko inne. Pamiętaj także, że Twoim najważniejszym obowiązkiem jest terminowy powrót do zakładu karnego! Nagrody wolnościowe opierają się na pewnym zaufaniu. Wychodzisz ale wracasz! Nie chcesz chyba zostać doprowadzony do zakładu karnego w asyście funkcjonariuszy Policji? Zauważ, że Dyrektor zakładu karnego może nałożyć na Ciebie inne obowiązki. Ich katalog jest otwarty, obowiązki te nie mogą jednak nadmiernie ingerować w Twoją wolności doprowadzając np.: do sytuacji, iż faktycznie nie będziesz w ogóle korzystał z przepustki. Dyrektor może na Ciebie nałożyć w szczególności obowiązek częstszego zgłaszania się do jednostki Policji (np.: codziennie) ale też zobowiązać Cię do określonego zachowania się. Dyrektor jest uprawniony do zakazania Ci uczęszczania na imprezy masowe (np.: mecze piłkarskie, koncerty), zakaż spożywania alkoholu czy też kontaktowania się z określonymi osobami. Dyrektor może Cię także zobowiązać do pomagania rodzinie w trakcie przepustki. Decyzja dyrektora może zostać przez Ciebie zaskarżona do Sądu w ciągu 7 dni od jej otrzymania. Po rozpoznaniu skargi sąd orzeka o utrzymaniu w mocy, uchyleniu albo zmianie zaskarżonej decyzji. Na postanowienie sądu zażalenie nie przysługuje, jest więc ono ostateczne. Niewykonywanie obowiązków prowadzić może do uznania, iż nadużyłeś udzielonego Ci zaufania. Ma to istotne konsekwencje. Jeżeli po przyznaniu nagrody, wystąpią nowe okoliczności uzasadniające przypuszczenie, że skazany w czasie pobytu poza zakładem karnym nie będzie przestrzegał porządku prawnego, albo jeżeli skazany korzystający z nagrody zostanie zatrzymany przez uprawniony organ w związku z naruszeniem przez niego porządku prawnego w trakcie trwania nagrody, organ, który przyznał nagrodę, podejmuje decyzję o cofnięciu nagrody bądź o zamianie nagrody na inną. Skazanemu, który, korzystając z nagród wolnościowych, nadużył zaufania, a w szczególności nie powrócił do zakładu karnego w wyznaczonym terminie, nie udziela się tych nagród przez okres co najmniej 6 miesięcy od udzielenia ostatniej nagrody. Ponadto, co do zasady czasu przebywania skazanego poza zakładem karnym, na podstawie zezwoleń i nagród, nie odlicza się od okresu odbywania kary. Oznacza to, iż Twój czas na wolności liczy się jak normalne odbywanie kary, a każdy dzień przybliża Cię do zakończenia odbywanej kary. Jeżeli jednak nadużyjesz zaufania, sędzia penitencjarny może zarządzić, iż czas na wolności zostanie Ci niezaliczony do przebiegu kary. Jak widzisz nie warto naruszać obowiązków. ​​​​​​​Pracownik może wystąpić do pracodawcy z wnioskiem o zwolnienie od pracy w celu załatwienia spraw osobistych. Wniosek pracownika powinien mieć formę pisemną. Poniżej wzór wniosku o zwolnienie od pracy w celu załatwienia spraw prywatnych i wzór ewidencji wyjść prywatnych. Pracownik w tym wniosku może także zobowiązać się do odpracowania zwolnienia i wskazać termin. Odpracowanie zwolnienia od pracy nie może naruszać prawa pracownika do co najmniej 11 godzin odpoczynku dobowego oraz co najmniej 35 godzin odpoczynku tygodniowego. Nie jest pracą w godzinach nadliczbowych czas odpracowania zwolnienia od pracy, udzielonego pracownikowi, na jego pisemny wniosek, w celu załatwienia spraw osobistych (art. 151 § 21 ustawy - Kodeks pracy, dalej Zatem pracownik, który ma do załatwienia sprawy osobiste w godzinach pracy, może wystąpić do pracodawcy z wnioskiem o udzielenie mu zwolnienia na ten czas, np. na godzinę, dwie lub więcej ze zobowiązaniem odpracowania tego zwolnienia. Nie ma przeszkód, aby pracownik wystąpił także o udzielenie mu takiego zwolnienia obejmującego np. 8 godzin, co stanowi cały dzień jego pracy. Polecamy: Monitor Prawa Pracy i Ubezpieczeń Odpracowanie powinno nastąpić do końca okresu rozliczeniowego. Jeżeli nie jest to możliwe, pracownik powinien pisemnie zobowiązać się do odpracowania zwolnienia w późniejszym terminie, już w następnym lub kolejnym okresie rozliczeniowym. Wprawdzie przepisy Kodeksu pracy nie wprowadzają takiego ograniczenia, jednak z uwagi na to, że w okresie rozliczeniowym rekompensuje się pracę w godzinach nadliczbowych, można stwierdzić, że także odpracowywanie zwolnienia od pracy powinno odbywać się w tym czasie. W praktyce bowiem odkładanie odpracowania zwolnienia na dłuższy okres, np. kilku miesięcy, może uniemożliwić odpracowanie wyjścia prywatnego (bo np. pracownik w tym czasie zachoruje albo już nie będzie zatrudniony). Ma to istotne znaczenie z punktu widzenia wypłaty wynagrodzenia za pracę, które przysługuje bowiem tylko za pracę wykonaną. Zatem jeżeli pracownik skorzysta ze zwolnienia na wyjście prywatne i nie odpracuje tego zwolnienia, pracodawca ma prawo nie wypłacić mu za ten czas wynagrodzenia. Dokumentowanie wyjść w celach osobistych Przepisy Kodeksu pracy nie regulują kwestii sposobu udzielania zwolnienia od pracy w celu załatwienia spraw osobistych, poza koniecznością złożenia pracodawcy pisemnego wniosku. Regulacje w tym zakresie mogą więc wynikać z przepisów wewnątrzzakładowych, np. regulaminu pracy. Zwolnienia od pracy w celu załatwienia spraw osobistych udziela się pracownikowi na jego pisemny wniosek. Przy udzielaniu zwolnień od pracy w celu załatwienia spraw prywatnych obowiązkowa jest pisemna forma wniosku, np. z jednoczesnym zobowiązaniem się pracownika do odpracowania zwolnienia i wskazania terminu. Może to być odrębny wniosek lub wniosek złożony w formie wpisu w ewidencji prowadzonej przez pracodawcę. Wzór wniosku o zwolnienie od pracy w celu załatwienia spraw prywatnych Warszawa, dnia 2 lipca 2018 r. Anna Kolska Specjalista ds. kadr Kierownik Działu Kadr i Płac WNIOSEK Zwracam się z prośbą o udzielenie mi zwolnienia od pracy w celu załatwienia spraw osobistych w dniu 3 lipca 2018 r. w godzinach Jednocześnie zobowiązuję się do odpracowania mojego zwolnienia od pracy w dniu 4 lipca 2018 r. w godzinach ………………………….. Podpis pracownika Wyrażam zgodę …………………….. Podpis przełożonego Potwierdzam odpracowanie zwolnienia od pracy w dniu 4 lipca 2018 r. w godzinach ……………………….. Podpis przełożonego Wzór ewidencji wyjść prywatnych Lp. Imię i nazwisko pracownika data zwolnienia godziny od-do Podpis pracownika Podpis przełożonego Data odpracowania Godziny Podpis przełożonego Wniosek o zwolnienie od pracy w celu wyjścia prywatnego będzie stanowił podstawę do żądania od pracownika odpracowania takiego zwolnienia od pracy, ponadto wyeliminuje wątpliwość co do zakwalifikowania czasu świadczenia pracy przez pracownika poza godzinami wynikającymi z jego harmonogramu pracy i w konsekwencji zabezpieczy pracodawcę przed ewentualnymi roszczeniami pracownika za pracę w godzinach nadliczbowych. Wnioski takie powinny być załączone do ewidencji czasu pracy. Pisemne wnioskowanie o zwolnienie od pracy przez pracownika ma znaczenie w razie sporu sądowego. Udzielenie bowiem tylko ustnej zgody na prywatne wyjście z pracy lub zewidencjonowanie takiego wyjścia w notatniku prowadzonym wyłącznie przez pracodawcę, i późniejsze odpracowanie przez pracownika tego zwolnienia "po godzinach", może mieć dla pracodawcy skutek w postaci roszczeń pracownika o rekompensatę pracy nadliczbowej. Ponadto, w razie kontroli PIP, może spowodować np. wydanie nakazu zapłaty dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych lub nałożenie kary grzywny za nieprzestrzeganie przepisów o czasie pracy. W przypadku przyjęcia koncepcji prowadzenia wspólnej ewidencji wyjść prywatnych wszystkich pracowników zalecane byłoby stworzenie w niej rubryki na podpis pracownika, która stanowiłaby wniosek o udzielenie zgody na wyjście prywatne oraz rubryki na podpis pracodawcy, z której by wynikało, że taka zgoda została wyrażona. Ewidencja takich zwolnień od pracy mogłaby być prowadzona np. przez sekretariat, recepcję lub przełożonego. Zatem, jeżeli pracodawca zgadza się na prywatne wyjście pracownika w czasie pracy, konieczne jest (choćby ze względów porządkowych) ewidencjonowanie ich i kontrola odpracowywania. Prowadzenie przez przełożonego wyłącznie własnej ewidencji wyjść prywatnych pracowników jest także niewystarczające w razie sporu z pracownikiem. Limitowana liczba godzin odpracowywania na dobę Odpracowanie zwolnienia od pracy nie może naruszać prawa pracownika do co najmniej 11-godzinnego dobowego odpoczynku oraz co najmniej 35-godzinnego odpoczynku tygodniowego (o których mowa w art. 132 i art. 133 W praktyce oznacza to, że pracownik ma limitowaną liczbę godzin w każdej dobie pracowniczej, w której może odpracować swoje prywatne wyjście z pracy. Oznacza to, że pomiędzy zakończeniem pracy w jednej dobie pracowniczej i rozpoczęciem jej kolejnego dnia nie może upłynąć mniej niż 11 godzin. Pracownik wykorzystał 10 godzin zwolnienia od pracy w celu załatwienia spraw osobistych. Jest on zatrudniony w podstawowym systemie czasu pracy, w stałym rozkładzie czasu pracy od poniedziałku do piątku w godzinach Ma on możliwość odpracowania wyjścia prywatnego w każdym dniu swojej pracy nie więcej niż w wymiarze 5 godzin, tak aby nie naruszało to jego prawa do 11-godzinnego dobowego odpoczynku. Jeżeli pracownik ma do odpracowania w sumie 10 godzin, to może je odpracować np. w poniedziałek 5 godzin, we wtorek 3 godziny i w piątek 2 godziny. Wyjścia prywatne pracowników niepełnosprawnych Przepisy ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnoprawnych nie regulują kwestii udzielania zwolnienia od pracy w celu załatwienia spraw prywatnych i w tym zakresie odsyłają do przepisów Kodeksu pracy. Czas pracy osoby niepełnosprawnej nie może przekraczać 8 godzin na dobę i 40 godzin tygodniowo. Jednocześnie czas pracy osoby niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności nie może przekraczać 7 godzin na dobę i 35 godzin tygodniowo. Normy te są sztywno określone w odróżnieniu od regulacji kodeksowych, które stanowią, że czas pracy pracownika nie może przekraczać 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin tygodniowo w przeciętnie 5-dniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym (art. 129 § 1 Ponadto osoba niepełnosprawna nie może być zatrudniona w porze nocnej i w godzinach nadliczbowych. Powstaje zatem wątpliwość, kiedy osoba niepełnosprawna zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy mogłaby odpracować tzw. wyjście prywatne. Ustawowe określenie dla pracownika niepełnosprawnego sztywnych norm czasu pracy zarówno dobowej, jak i tygodniowej oraz zakaz polecania mu pracy nadliczbowej w praktyce uniemożliwia takiemu pracownikowi skorzystanie z tzw. wyjścia prywatnego za odpracowaniem w innym dniu. Dopuszczalny wydaje się zatem tylko przypadek, kiedy pracownik niepełnosprawny skorzysta z tzw. wyjścia prywatnego i w tym samym dniu odpracuje to zwolnienie od pracy. W takim przypadku nie dojdzie bowiem do naruszenia sztywnej dobowej i tygodniowej normy czasu pracy, przy zachowaniu dobowego i tygodniowego odpoczynku. Pracownik zaliczony do znacznego stopnia niepełnosprawności w poniedziałek pracuje 7 godzin od do W godzinach od do skorzystał z wyjścia prywatnego. Aby nie została naruszona jego dobowa 7-godzinna norma czasu pracy pracodawca zobowiązał go do odpracowania tego zwolnienia w godzinach Takie działanie pracodawcy jest prawidłowe, ponieważ pracownik nie naruszy 7-godzinnej dobowej normy czasu pracy oraz nie zostaną naruszone przepisy o dobowym i tygodniowym odpoczynku. W przypadku osób niepełnosprawnych zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy pracownik ma możliwość odpracowywania wyjść prywatnych. W przypadku gdy z jego rozkładu czasu pracy wynika, że w danym dniu ma do przepracowania mniej niż 7 godzin, może w tym dniu przepracować dodatkowe godziny, które będą stanowiły odpracowanie udzielonego przez pracodawcę zwolnienia od pracy w celu załatwienia spraw osobistych. Pracownik zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności jest zatrudniony na 1/3 etatu i zgodnie z grafikiem pracuje w danym tygodniu od poniedziałku do piątku po 2,5 godziny, tj. od do W środę z powodu wizyty u lekarza przyszedł 2 godziny później do pracy. Zobowiązał się odpracować te godziny w czwartek pomiędzy godzinami a Takie odpracowanie nie naruszy sztywnej dobowej normy czasu pracy dla niepełnosprawnych, zatem nie ma przeszkód, aby pracownik odpracował wyjście prywatne w następnym dniu. W czwartek pracownik przepracuje bowiem 4,5 godziny zamiast 2,5 godzin. Możliwe jest także odpracowywanie przez pracowników niepełnosprawnych zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy zwolnień od pracy w celu załatwienia spraw prywatnych w dniu rozkładowo dla nich wolnym od pracy. Pracownik ze znacznym stopniem niepełnosprawności zatrudniony na pół etatu na dany tydzień ma zaplanowaną pracę tylko na środę i piątek po 5 godzin dziennie, pozostałe dni tego tygodnia są dla pracownika dniami rozkładowo wolnymi od pracy. Jeżeli pracownik w środę skorzystał z wyjścia prywatnego w wymiarze 2 godzin, to nie ma przeszkód, aby te 2 godziny zwolnienia odpracował np. w czwartek. Nie naruszy to jego dobowej normy czasu pracy, a w rozliczeniu na koniec okresu rozliczeniowego nie spowoduje przekroczenia stałej 35-godzinnej tygodniowej normy czasu pracy ani nie spowoduje pracy nadliczbowej, która w przypadku pracowników niepełnosprawnych jest niedopuszczalna. W odniesieniu do pracownika niepełnosprawnego limity godzin, w których możliwe jest odpracowanie wyjścia prywatnego wynikające z dobowego i tygodniowego odpoczynku nie mają większego praktycznego znaczenia. Jeśli pracodawca prawidłowo ustali pracownikowi niepełnosprawnemu grafik czasu pracy w sposób zapewniający takie odpoczynki, to jest niewielka możliwość ich naruszenia, bowiem limit godzin możliwych do przepracowania na dobę u takiego pracownika nie może przekroczyć 8 lub 7 godzin. Odpracowywanie wyjść prywatnych przez pracowników korzystających z uprawnień rodzicielskich w zakresie czasu pracy Przepisy prawa pracy przewidują szczególne uprawnienia dla pracownic w ciąży i pracowników opiekujących się małymi dziećmi, zwłaszcza w zakresie czasu pracy. I tak, w systemie równoważnego czasu pracy, dozorze urządzeń, pilnowaniu i pracy w ruchu ciągłym oraz systemie skróconego tygodnia pracy i systemie pracy weekendowej czas pracy pracownic w ciąży oraz pracowników opiekujących się dzieckiem do ukończenia przez nie 4. roku życia, bez ich zgody - nie może przekraczać 8 godzin (art. 148 pkt 2 i 3 Pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia za czas nieprzepracowany w związku ze zmniejszeniem z tego powodu wymiaru jego czasu pracy. Zatem tacy pracownicy nie mają sztywno określonej dobowej normy czasu pracy, ale są objęci względnym zakazem pracy powyżej 8 godzin na dobę. W związku z tym, w przypadku niewyrażenia przez takiego pracownika zgody na pracę powyżej 8 godzin odpracowanie zwolnienia prywatnego będzie mogło mieć miejsce tylko w tej samej dobie pracowniczej (tak jak przy pełnoetatowych niepełnosprawnych pracownikach). Natomiast pracownik, który zechce odpracować takie zwolnienie w innym dniu, może być z obiektywnych przyczyn zmuszony do wyrażenia zgody na pracę przekraczającą 8 godzin na dobę; jednakże taka zgoda nie musi być stała, może mieć czasowy, incydentalny charakter. Podstawa prawna: art. 129 § 2, art. 133, art. 148 pkt 2 i 3 i art. 151 § 21 ustawy z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy ( z 2018 r. poz. 917; ost. zm. z 2018 r. poz. 1076), art. 15 i art. 66 ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych ( z 2018 r. poz. 511; ost. zm. z 2018 r. poz. 1076).

prośbą o przepustka z zakładu karnego